6/9/09

Tο blog μας μεταφέρθηκε στο squat.gr , το παρόν blog θα παραμείνει ενεργό για αρχειακούς λόγους και για λόγους επισκεψιμότητας αλλά δεν θα ανανεώνεται.
Για να μεταφερθείτε στο νέο μας blog πατήστε εδώ:
epf72.squat.gr


περισσότερα

26/5/09

Πρωτοβουλία Παν/πολης ενάντια στη λεηλασία του Υμηττού

Η ΕΠΦ συμμετέχει στην Πρωτοβουλία Πανεπιστημιούπολης ενάντια στη λεηλασία του Υμηττού η οποία έχει στόχο την δημιουργία Ανοικτής Συνέλευσης Πανεπιστημιούπολης που θα ασχολείται με το ζήτημα των νέων αυτοκινητοδρόμων στον Υμηττό. Ακολουθεί το κείμενο και η αφίσα της Πρωτοβουλίας που καλούν στην πρώτη Ανοικτή συνέλευση Πανεπιστημιούπολης στο αίθριο Φιλοσοφικής 3/6 (1μ.μ).

(αφίσα Πρωτοβουλίας)






(κείμενο Πρωτοβουλίας)


Ο ΥΜΗΤΤΟΣ ΘΑ ΜΕΙΝΕΙ
ΤΣΙΜΕΝΤΟ ΔΕΝ ΘΑ ΓΙΝΕΙ



Σε κάθε μεγάλο αστικό κέντρο του ανεπτυγμένου δυτικού κόσμου αργά ή γρήγορα εμφανίζεται το εξής κομβικό πρόβλημα: πώς μπορεί να συμφιλιωθεί η διαρκώς αυξανόμενη δόμηση και συγκέντρωση κατοίκων/οχημάτων με την εύκολη καιγρήγορη μετακίνηση. Η γνωστή και πολυδοκιμασμένη συνταγή είναι η συνεχής κατασκευή περιφερειακών δρόμων ταχείας κυκλοφορίας όπου το κυρίως κέντρο της πόλης περικυκλώνεται από οδικά “δαχτυλίδια”. Μόλις ο περιφερειακός συμφορείται από οχήματα, δημιουργείται ο επόμενος 'εξω απ' αυτόν, ο οποίος συμφορείται με τη σειρά του, κατασκευάζεται άλλος και ούτω καθεξής.
Στην αθηναϊκή περίπτωση αυτού του μοντέλου αντιστοιχεί ένα από τα πιο φιλόδοξα και μεγαλεπίβολα κατασκευαστικά σχέδια που έχουμε γνωρίσει: η δημιουργία νέων αυτοκινητόδρομων πέριξ του Υμηττού. Η έμπνευση του έργου ανήκει στους συνήθεις υπόπτους και καθ' ύλην αρμόδιους: το υπουργείο πεχωδέ. Τα 62 χιλιόμετρα νέων αυτοκινητόδρομων που προβλέπονται από τα πλάνα (και τις μακέτες) του υπουργείου θα επεκτείνονται απ' την Αγ. Παρασκευή μέχρι το Ελληνικόκατά μήκος του Υμηττού, ενώ θα συνδέονται με το κέντρο της Αθήνας μέσω Πανεπιστημιούπολης και με το αεροδρόμιο Ελ. Βενιζέλος μέσω του κόμβου Σακέτα στην Καισαριανή. Φυσικά αυτοί οι δρόμοι ούτε χωματόδρομοι θα είναι, ούτε γραφικά σοκάκια. Το σχέδιο για την κατασκευή του φαραωνικού τύπου έργου των νέων περιφερειακών θα πρέπει να υπερπηδήσει μια σειρά από “φυσικά εμπόδια” που υψώνονται μπροστά του. Εκτός από τα χιλιάδες δέντρα που θα κοπούν έτσι κι αλλιώς κατά τη διάνοιξη των δρόμων, η κατασκευή των ανισόπεδων κόμβων και μόνο θα “κοστίσει” 4.000 δέντρα στο Σακέτα (επί της Κατεχάκη) και θα αφανίσει πλήρως τοάλσος Πανεπιστημιούπολης, το άλσος Ιλισίων και το αισθητικό δάσος Καισαριανής. Η λεηλασία συμπληρώνεται με το νέο προεδρικό διάταγμα που προβλέπει τον κερματισμό του Υμηττού σε 8 ζώνες χρήσης και την μετατροπή του από δάσος σε περιαστικό πάρκο (πράγμα όχι και τόσο δύσκολο μετά τη “βολική σύμπτωση” της καταστροφής των συγκεκριμένων αξιοποιήσιμων ζωνών από τις πυρκαγιές του καλοκαιριού). Με λίγα λόγια από ζώνη υψηλού πρασίνου μετατρέπεται σε πράσινο ντεκόρ για την αθηναϊκή τσιμεντούπολη, ανοίγωντας τον ασκό του αιόλου για την περαιτέρω εκμετάλλευση του Υμηττού από επιχειρηματικές δραστηριότητες που θα βαφτίζονται.. κοινωφελείς χρήσεις. Κάθε υπουργός, δήμος ή επιχειρηματίας θα μπορεί να χτίσει αναψυκτήρια, αθλητικά κέντρα, εκπαιδευτήρια, πολιτιστικά κέντρα κλπ, ενώ όσοι είχαν χτίσει ήδη παράνομα θα μπορούν να κοιμούνται (ακόμα πιο) ήσυχοι.
Πίσω όμως απ' το συγκεκριμένο έργο, πίσω απ' τους κατασκευαστές, τα προεδρικά διατάγματα, τις κοινωφελείς χρήσεις και τους αποχαρακτηρισμούς δασών διαφαίνεται κάτι πολύ βαθύτερο. Όχι κάποιο σατανικό σχέδιο κάποιων διεφθαρμένων κρατικών λειτουργών ή αιμοβόρων επιχειρηματιών, αλλά η ίδια η λογική που κινεί τον καπιταλιστικό κόσμο. Πρόκειται για την λογική που συμπυκνώνεται στις αξίες της απεριόριστης ανάπτυξης και της λεηλασίας της φύσης στο βωμό της εμπορευματικής αξιοποίησης. Κάθε δάσος, πάρκο και αδόμητη έκταση, κάθε ελεύθερος και δημόσιος χώρος αντιμετωπίζεται ως άλλη μια αναξιοποίητη, ακόμα, ευκαιρία για οικονομικό κέρδος. Τα πάρκα γίνονται πάρκινγκ στο Κέντρο, τα δάση γίνονται περιφερειακοί στον Υμηττό, οι αλάνες γίνονται γήπεδα στο Βοτανικό.

Κι αν για τη φύση η ανάπτυξη σημαίνει υπερεκμετάλλευση, παρόμοια τύχη επιφυλάσσεται για τον ίδιο τον άνθρωπο. Η κατασκευή καινούργιων, γρηγορότερων αυτοκινητόδρομων εναρμονίζεται τέλεια με την απαίτηση να γίνει πιο παραγωγικός και πιο καταναλωτικός. Εφόσον οτιδήποτε πέρα απ' την εργασία και την κατανάλωση θεωρείται χαμένος, “νεκρός” χρόνος, θα πρέπει οι αποστάσεις (χωρικές και χρονικές)να μηδενιστούν ώστε ο άνθρωπος-εμπόρευμα να φτάνει γρήγορα-γρήγορα είτε στην εργασιακή μιζέρια είτε στον καταναλωτικό παράδεισο. Και βέβαια το μεταφορικό μέσο της προτίμησής του δε θα είναι ούτε το μετρό, ούτε το λεωφορείο, ούτε το ποδήλατο. Χωρίς την μαζική χρήση του αυτοκινήτου και την ατομικιστική κουλτούρα του Ι.Χ. η κατασκευή των νέων αυτοκινητόδρομων θα έχανε κάθε νόημα. Πρακτικά αυτό σημαίνει ότι η κυκλοφοριακή συμφόρηση αντιμετωπίζεται με περισσότερους αυτοκινητόδρομους που υπόσχονται ταχύτερες μετακινήσεις, παράγονται και καταναλώνονται περισσότερα αυτοκίνητα, αυτά μετά από κάποιο διάστημα
ξαναμποτιλιάρονται, δημιουργούνται νέοι δρόμοι, και πάει λέγοντας.. Ο πυρήνας του παραλογισμού βρίσκεται στο γεγονός ότι στα πολλά αυτοκίνητα απαντάμε με περισσότερα αυτοκίνητα και ο κερδισμένος εν τέλει είναι η ίδια η ιδιωτική μετακίνηση.
Ήδη απ' την πλευρά της κοινωνίας έχουν αρχίσει να διαφαίνονται οι πρώτες αντιστάσεις στην ολοκληρωτική καταστροφή του δάσους του Υμηττού και το αυτοκινητιστικό μεγαθήριο των νέων περιφερειακών. Τα πρώτα “ανθρώπινα θύματα” του έργου, οι κάτοικοι των περιοχών γύρω απ' τον Υμηττό που πρόκειται να πληγούν έντονα, οργανώνονται και κινητοποιούνται μέσα από ανοιχτές επιτροπές και πρωτοβουλίες (όπως σε Καισαριανή, Βύρωνα, Άλιμο, Αγ. Παρασκευή, Ηλιούπολη, Γλυφάδα, Καρέα, Ελληνικό και αλλού) ενάντια στη λεηλασία της φύσης και τηνπεραιτέρω υποβάθμιση των ζωών τους.
Μέχρι στιγμής παρ' όλα αυτά φαίνεται να απουσιάζει απ' το φάσμα των τοπικών δράσεων το ενδιαφέρον για το χώρο της Πανεπιστημιούπολης, παρ' όλο που αποτελεί νευραλγικό σημείο για το σχεδιασμό του έργου. Πιο συγκεκριμένα, αναφέρουμε ενδεικτικά ότι η σύνδεση των περιφερειακών με το κέντρο της Αθήνα θα γίνεται μέσω της κατασκευής ανισόπεδου κόμβου στην πύλη της Ούλωφ Πάλμε, ο οποίος θα μετατρέψει την Πανεπιστημιούπολη σε εργοτάξιο και θα καταστρέψει τις δασικές εκτάσεις μέσα και γύρω απ' αυτήν. Η εν λόγω αδιαφορία οφείλεται στην ιδιαιτερότητα της Πανεπιστημιούπολης σε σχέση με τις υπόλοιπες περιοχές γύρω απ' τον Υμηττό. Ως επί το πλείστον αυτοί που κινούνται στην Πανεπιστημιούπολη είναι “επισκέπτες”, κυρίως φοιτητές/τριες και εργαζόμενοι/ες στους πανεπιστημιακούςχώρους, οι οποίοι έρχονται απλά για να κάνουν τη δουλειά τους και να φύγουν, χωρίς ποτέ να αποκτούν σταθερή αναφορά ή ιδιαίτερο ενδιαφέρον για το χώρο. Εμείς απ' την πλευρά μας, βλέποντας την Πανεπιστημιούπολη σαν έναν προνομιακό φυσικό και δημόσιο χώρο και τους εαυτούς μας σαν ζωντανό κομμάτι του, δε μπορούμε να μείνουμε αδιάφοροι μπροστά στην καταστροφή της ή να περιμένουμε από κάποιον πεφωτισμένο σωτήρα να δράσει αντί για εμάς τις ίδιες και τους ίδιους. Πάνω σ' αυτην την κατεύθυνση προσπαθούμε με ό,τι μέσα μας αναλογούν να ευαισθητοποιήσουμε όσους κινούνται μέσα σ' αυτό το χώρο και καλούμε όλους αυτούς – φοιτητές/τριες, εργαζόμενους/ες και οποιονδήποτε άλλο ενδιαφέται – σε δημιουργία ανοιχτής συνέλευσης χωρίς ιεραρχίες και ειδικούς για να οργανωθούμε και να δράσουμε αποτελεσματικά ενάντια στους νέους περιφερειακούς αυτοκινητόδρομους είτε γύρω είτε πάνω είτε κάτω απ' τον Υμηττό, ενάντια στην εργοταξιοποίηση της Πανεπιστημιούπολης, ενάντια στην κυριαρχία πάνω στη φύση και τις ζωές μας.

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗ ΛΕΗΛΑΣΙΑ ΤΟΥ ΥΜΗΤΤΟΥ
ΟΧΙ ΣΤΟΥΣ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΔΡΟΜΟΥΣ



ΑΝΟΙΚΤΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥΠΟΛΗΣ
ΤΕΤΑΡΤΗ 3/6 1Μ.Μ ΑΙΘΡΙΟ ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΗΣ



Πρωτοβουλία Παν/πολης ενάντια στη λεηλασία του Υμηττού





περισσότερα

24/5/09

ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΚΑΘΕ ΔΡΟΜΟ ΥΠΑΡΧΕΙ ΔΑΣΟΣ


Επιτέλους! Έφτασε η στιγμή που όλοι οι ιδιοκτήτες αυτοκινήτων περίμεναν! Οι πιο τυχεροί συγκαταλέγονται σ΄αυτούς που κατοικούν γύρω απ΄το ενοχλητικό βουνό του Υμηττού που πρόκειται να κοπεί στα δύο μόνο για πάρτη τους μιας και αποτελεί το μόνο εμπόδιο για την υλοποίηση ενός οδηγικού παραδείσου. Τα δέντρα που βρίσκονται εκεί τολμούν με αφύσικο πείσμα να εναντιώνονται στην πρόοδό μας. Για την ίδια την πρόοδο όμως, η φύση ποτέ δεν απότελούσε ιδιαίτερο πρόβλημα, αφού προτιμούσε ανέκαθεν να την καταστρέφει.


Έτσι τα δέντρα αυτά πολύ απλά θα κοπούν για χάρη του έργου που σχεδιάζεται να συμπληρώσει την περιφεριακή Υμηττού με νέους αυτοκινητοδρόμους που θα συνδέσουν τη βορειοανατολική Αθήνα με το Ελληνικό και εν συνεχεία με το αεροδρόμιο, το κέντρο και τη λεωφόρο Ποσειδώνος (συνολικό μήκος 62χλμ). Και ο χώρος όμως που πιάνουν τα δέντρα στην Πανεπιστημιούπολη δεν θα μείνει ανεκμετάλλευτος - 4000 απ΄αυτά πρόκειται να εξαφανιστούν για να κατασκευαστούν στη θέση τους 4 ανισόπεδοι κόμβοι και ένας αυτοκινητόδρομος.

Μπορεί κανείς εύκολα να κατανοήσει ότι όλες αυτές οι κινήσεις υπόκεινται σε μια γενικότερη αστική παρέμβαση στην περιοχή. Η τροπολογία του προεδρικού διατάγματος προστασίας του Υμηττού που σχεδιάζεται αποσκοπεί στον κατακερματισμό του δάσους σε ζώνες/χρήσεις γης όπου σε άλλες θα επιτρέπεται η κατασκευή αθλητικών και πολιτιστικών κέντρων και σε άλλες μέχρι ΄΄αναψυκτήρια΄΄.

Η επίθεση που συντελείται στην περιοχή δεν είναι ξαφνική ούτε οι σκοποί που επιδιώκονται πρωτότυποι. Ένα πλήθος παρόμοιων έργων και σχεδιασμών υποδεικνύουν τη κυριαρχούσα λογική: την υποταγή της φύσης στα βίτσια της ανάπτυξης. Τα βίτσια αυτά δεν είναι άλλα από τη άνεση, τη διευκόλυνση και τη μείωση του ΄΄χαμένου χρόνου΄΄. Σήμερα βέβαια ο χαμένος χρόνος διαρκεί όσο δεν βγάζεις χρήματα. Και το έργο στο οποίο αναφερόμαστε εξυπηρετεί ακριβώς αυτό. Να μειωθεί ο χρόνος να πας στη δουλειά σου. Να γίνεις πιο παραγωγικός. Και που ξέρεις...μπορεί ως αντάλλαγμα του κόπου σου να καταφέρεις να χτίσεις κάποιο αυθαίρετο μια και η περιοχή με το νέο δρόμο σύμφωνα με το νέο διάταγμα είναι αναπτύσσιμη.
Και μιας και περί αυτοκινήτων και αυτοκινητοδρόμων ο λόγος δεν μπορούμε να μην σχολιάσουμε ότι όλη αυτή η ΄΄πολιτική΄΄ και ΄΄λογική΄΄ οδηγούν ουσιαστικά στην πριμοδότηση του αυτοκινήτου. Αν και επίσημα διακυρήσσεται ότι οι νέοι αυτοκινητόδρομοι θα βοηθήσουν στην αποσυμφόρηση της κυκλοφορίας και τη βελτίωση της καθημερινότητάς μας, την ίδια στιγμή στα ΄΄πηγαδάκια΄΄ είναι κοινό μυστικό ότι και οι νέοι όπως και οι παλιοί αυτοκινητόδρομοι θα κορεστούν και αυτοί σύντομα (πολύ συντομότερα από ότι προβλέπουν οι επιστημονικές μελέτες τους). Γιατί; Γιατί τέτοιοι και τέτοιες είμαστε. Θέλουμε την ατομική μας καβάτζα (βλ.αυτοκίνητο) χωρίς να υπολογίζουμε το κοινωνικό σύνολο, το περιβάλλον, την ίδια μας την καθημερινότητα. Και είμαστε τόσο άπληστοι που όσο οι φωστήρες-κυβερνήτες μας και οι μεγαλοεργολάβοι μας δίνουν χώρο εμείς θα τον γεμίζουμε με αυτοκίνητα.

Ωστόσο τα πράγματα δεν έχουν μόνο αυτήν την όψη. Σε πολλές περιοχές όπου έχουν εξαγγελθεί παρόμοια έργα εμφανίστηκαν τοπικές κινήσεις κατοίκων δηλώνοντας την αντίθεσή τους στην καταστροφή του περιβάλλοντος και την υποβάθμιση της ζωής τους. Στο Βοτανικό, στο παρκάκι Κύπρου και Πατησίων και σε πολλές γειτονιές, στην εκτροπή του Αχελώου εμφανίστηκαν τέτοιες κινήσεις χωρίς να υποστηρίζουν κάποιο κόμμα ή να διεκδικούν κάποιο προνόμιο. Απλά προσπάθησαν και προσπαθούν να πάρουν τη ζωή τους στα χέρια τους! Και για να συνεχίσουμε σε θετικό κλίμα, πιστεύουμε ότι για τη διευκόλυνση και τη βελτίωση της κυκλοφορίας και της μετακίνησης μπορούν να γίνουν κάποια πρώτα βήματα. Πρώτον να σταματήσει (σταματήσουμε) κάθε σχέδιο για νέο αυτοκινητόδρομο και οποιαδήποτε παρέμβαση στον Υμηττό. Δεύτερον να αφήσουμε τα αυτοκίνητα και να αρχίσουμε να χρησιμοποιούμε μέσα μαζικής μεταφοράς, που μπορούν να μας εξυπηρετήσουν όλες και όλους χωρίς διακρίσεις, επιβαρύνουν πολύ λιγότερο το περιβάλλον και δεν χρειάζεται να ψάχνεις 20' για θέση πάρκινγκ. Και όσοι και όσες δεν αντέχουν το συνωστισμό και θέλουν να κινούνται ανεξάρτητα ας προμηθευτούν ένα ποδήλατο και να ζητήσουν (και εμείς μαζί) να γίνουν ποδηλατόδρομοι τώρα.

Παρ΄όλα αυτά όταν αναφέρεται κανείς στην οικολογία δεν μπορεί να σταθεί μόνο εκεί. Δεν έχουμε να επιλέξουμε μονάχα ανάμεσα στο αν θα πάρουμε μετρό ή θα μιμηθούμε εκένους τους φοιτητές και τις φοιτήτριες που πάνε παντού με το αμάξι-βραβείο-για-την-επιτυχία-τους-στις-πανελλήνιες πλημμυρίζοντας την Πανεπιστημιούπολη. Το οικολογικό ζήτημα είναι βαθιά πολιτικό και δεν έχει να κάνει με κάποια λοξοδρόμηση πολυδιαφημισμένη ως ΄΄πράσινη ανάπτυξη΄΄, ούτε με ρομαντικές ηθικολογίες. Η οικολογία αφορά ένα ριζικά διαφορετικό τρόπο να βλέπουμε τη φύση και τη σχέση μας με αυτήν. Όχι σαν ακόμη ένα προϊόν αναλώσιμο σαν όλα τα άλλα προς τη κερδοφορία μας ή την άνεσή μας αλλά σαν όρο αναγκαίο για την ίδια μας την ύπαρξη σ΄αυτόν εδώ τον πλανήτη.

ΚΑΜΙΑ ΕΠΕΜΒΑΣΗ ΣΤΟΝ ΥΜΗΤΤΟ

ΑΝ ΔΕΝ ΑΝΤΙΣΤΑΘΟΥΜΕ Σ' ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΠΛΑΓΙΕΣ
ΟΙ ΔΡΟΜΟΙ ΘΑ ΦΤΑΣΟΥΝΕ ΩΣ ΤΙΣ ΒΟΥΝΟΚΟΡΦΕΣ



Ελευθεριακή Παρέμβαση Φιλοσοφικής


περισσότερα

17/5/09

ΠΑΝΟ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΣΧΕΔΙΑΖΟΜΕΝΗ ΤΣΙΜΕΝΤΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΥΜΗΤΤΟΥ.





ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗ ΛΕΗΛΑΣΙΑ ΤΗΣ ΦΥΣΗΣ
ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΣΤΟΝ ΝΕΟ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΟΔΡΟΜΟ


περισσότερα

10/5/09

ΟΥΤΕ ΕΚΛΟΓΕΣ ΟΥΤΕ ΕΚΔΡΟΜΕΣ

Και να που φτάσαμε στην τελική ευθεία... Αύριο-μεθαύριο πλησιάζει η μεγάλη μέρα της 13ης Μαΐου. Οι κάλπες στήνονται, τα ψηφοδέλτια τυπώθηκαν κι όλα έχουν πάρει το δρόμο τους: απ' τα κομματικά τραπεζάκια ακούγονται μέρα-νύχτα μουσικές για όλα τα γούστα, οι (κερασμένοι) καφέδες πάνε κι έρχονται, οι σημειώσεις μοιράζονται αβέρτα, τα κινητά και τα ονοματεπώνυμα φακελώνονται από παραταξιακά χέρια, οι ανακοινώσεις στα αμφιθέατρα πληθαίνουν ενώ δεν παραλείπουν να μας επισκεφτούν μέχρι και αρχηγοί κομμάτων (!).

Στα μάτια των φοιτητών και των φοιτητριών οι εκλογές παίρνουν πολλά πρόσωπα: για άλλους είναι η κατάλληλη στιγμή να αποδείξουν την δεξιά υπευθυνότητα ή την αριστερή αγωνιστικότητά τους, για άλλους πρόβα τζενεράλε (έρχονται και ευρω-εκλογές, τρομάρα τους), για άλλους η κορυφαία διασυλλογική διοργάνωση... Για την φοιτητική πλειοψηφία όμως, ας μη γελιόμαστε, είναι η καλύτερη (και μάλιστα καθιερωμένη και ετήσια) ευκαιρία για βόλτα, για καφέ, για ψώνια, για μπάλα, για κάθε λογής άραγμα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτής της νοοτροπίας είναι ένα αφισάκι που κολλήθηκε αυτές τις μέρες στους τοίχους της φιλοσοφικής από γνωστούς ελληνόπληκτους μπουζουκόβιους (ταξιδιωτικούς) πράκτορες.

Το εν λόγω έντυπο καλεί τις φοιτήτριες/τές να εκμεταλλευτούν την “αργία” των εκλογών και να εκδράμουν στις εξοχές. Δε θα μας ενδιέφερε σαν κάλεσμα, αν δεν αποτύπωνε τη γενική εικόνα που έχει το φοιτητικό σώμα για την ενασχόληση με την πολιτική. Τη βλέπουν σαν μια υπόθεση των ειδικών (δηλαδή των παρατάξεων) που είναι ξένη προς αυτούς και προτιμούν να ασχοληθούν με το πώς θα απολαύσουν τη “φοιτητική ζωή” και θα γεμίσουν τον ελεύθερο χρόνο μέχρι να πάρουν το πτυχίο τους. Απ' την άλλη πλευρά (την αριστερή), οι αγωνισταράδες προσπαθούν να μας πείσουν ότι αν δε συμμετέχουμε στις εκλογές , είτε ως ψηφοφόροι είτε ως υποψήφιοι, είμαστε όλα όσα περιγράφονται παραπάνω: απολίτικοι-αδιάφοροι που “υποβαθμίζουν τις πολιτικές διαδικασίες του φοιτητικού συλλόγου”, για να δανειστούμε την ξύλινη γλώσσα που χρησιμοποιούν. Το παράδοξο είναι ότι με συνθήματα και άλλα φιλολογικά τρικ θέλουν να δείξουν πως η συμμετοχή στις εκλογές ισούται με την ενεργή συμμετοχή στα κοινά. Το πράγμα χειροτερεύει όταν, ενώ ζητάνε την ψήφο σου, παράλληλα διακηρύττουν την εναντίωσή τους στην αντιπροσώπευση και φλερτάρουν ανεπιτυχώς με έννοιες όπως η άμεση δημοκρατία. Σαν να λέμε ότι είμαστε ικανοί/ες να διαχειριζόμαστε οι ίδιοι τις υποθέσεις μας, αλλά χρειάζεται πού και πού να ψηφίζουμε και κάποιους που ξέρουν καλύτερα από μας “τις ανάγκες μας”...Για μας η άμεση δημοκρατία είναι ασυμβίβαστη με τις εκλογές, και μάλιστα συγκρούεται μαζί τους. Η εναντίωσή μας σ' αυτές δεν έχει καμία σχέση με αργίες, διακοπές ή εκδρομές.

Αρνούμαστε τις εκλογές όχι για να αφήσουμε χώρο στην αποπολιτικοποίηση και την απάθεια, αλλά γιατί θέλουμε να δώσουμε άλλο νόημα στην ίδια την πολιτική. Αυτό το νόημα βρίσκεται στις γενικές συνελεύσεις και στις καταλήψεις, στις συλλογικές και αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες, κάθε φορά που παίρνουμε τις ζωές μας στα χέρια μας και κάνουμε στην άκρη κάθε είδους πεφωτισμένους ηγέτες, ειδικούς της πολιτικής, αντιπροσώπους και πρωτοπορίες. Για να μην αφήσουμε κανέναν να αποφασίζει για λογαριασμό μας, ας αποφασίσουμε εμείς για τα πάντα.

ΟΛΗ Η ΕΞΟΥΣΙΑ
ΣΤΙΣ ΓΕΝΙΚΕΣ ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΙΣ


περισσότερα
Παλαιότερη