Ο ΝΟΜΟΣ ΠΛΑΙΣΙΟ ΘΑ ΚΑΤΑΡΓΗΘΕΙ ΣΤΗΝ AULA

Η ίδια η εμπειρία του φοιτητικού κινήματος μας δείχνει δυο τρόπους τους οποίους επιλέγει να οργανωθεί και να παλέψει. Από τη μία τα γραφειοκρατικά Δ.Σ. και οι διάφοροι παραταξιακοί « κομάντο». Από την άλλη οι Γενικές Συνελεύσεις και οι δυναμικές καταλήψεις. Η επιλογή ανάμεσα τους καθώς και τα αποτελέσματα δεν είναι τα ίδια, ας μην γελιόμαστε. Το υπουργείο δεν φοβάται τις παρέες των παραταξιακών στα Δ.Σ. , αλλά τις γενικές συνελεύσεις των φοιτητών. Για εμάς είναι ξεκάθαρο, ότι το φοιτητικό κίνημα μπορεί να γίνει ριζοσπαστικό μόνο αν οργανωθεί αποκλειστικά στις συνελεύσεις.
Ελπίζουμε αυτό το κείμενο να αποτελέσει την αρχή ενός διαλόγου στο εσωτερικό της σχολής, με στόχο την δημιουργία ενός μαχητικού κινήματος για την προάσπιση της δημόσιας παιδείας.

Με συνελεύσεις...

Οι γενικές συνελεύσεις των φοιτητικών συλλόγων αποτελούν ένα από τα χαρακτηριστικά που καθιστούν τα πανεπιστήμια "δημόσιο χώρο". Δηλαδή έναν χώρο όπου τα άτομα μπορούν να συζητούν ελεύθερα, να επιχειρηματολογούν και να αποφασίζουν από κοινού. Εκτός από την μεγάλη αποφασιστική ισχύ που κατέχουν για ζητήματα των φοιτητικών συλλόγων, είναι η μοναδική απόλυτα συλλογική και συμμετοχική διαδικασία του πανεπιστημίου, η οποία, εξασφαλίζοντας την ελευθερία λόγου και την ισότητα ψήφου για όλες και όλους, δημιουργεί τις βάσεις πού απαιτούνται για την διεξαγωγή πολιτικού διαλόγου και ζυμώσεων. Η κατάστασή τους σήμερα όμως απέχει πολύ από τα παραπάνω. Όταν δεν φυτοζωούν λόγω της απαξίωσής τους από το φοιτητικό σώμα, οι γενικές συνελεύσεις κυριαρχούνται από τις λογικές της αντιπροσώπευσης και της στείρας παραταξιακής αντιπαράθεσης. Η πλειοψηφία της συνέλευσης, αδιαφορώντας για την ουσιαστική συμμετοχή στα κοινά και τη διαμόρφωση των συνθηκών ύπαρξης της, αναθέτει στους "ειδικούς" της πολιτικής την πολιτική δράση και τη συγκρότηση του λόγου της συνέλευσης. Μένει έτσι στον παθητικό ρόλο του επικυρωτή ήδη διαμορφωμένων πολιτικών πλαισίων που της προτείνονται προς ψήφιση χωρίς ουσιώδη συμβολή στις αποφάσεις του συλλόγου. Άμεση συνέπεια των παραπάνω η υποβάθμιση της διαδικασίας της γ.σ. με φαινόμενα που έχουμε παρατηρήσει όλοι-όλες κατά καιρούς: από τον ξύλινο λόγο των παρατάξεων, την κατάργηση της ισηγορίας με τις μακροσκελείς τοποθετήσεις μέχρι την αρπαγή του μικροφώνου ( θυμίζοντας ραψωδούς του hip hop σε μάχη ), την ανταλλαγή γροθιών, κλοτσιών καθώς και ειδών πρώτης ανάγκης για κάθε νοικοκυριό ( βλέπε αυγά, αλεύρι, χαρτί υγείας ).
Εμείς αντίθετα, προτείνουμε τη λειτουργία της γενικής συνέλευσης με άλλους όρους, ώστε να διευκολύνεται η διεξαγωγή πραγματικά δημοκρατικών συλλογικών διαδικασιών και να αποτρέπεται, όσο είναι δυνατόν, η γραφειοκρατικοποίησή τους:
• Κλήρωση του προεδρείου πριν από κάθε συνέλευση (με δυνατότητα συμμετοχής οποιουδήποτε/ οποιασδήποτε, και όχι μόνο των μελών παρατάξεων.
• Δημιουργία κληρωτών και ανακλητών εκτελεστικών επιτροπών από τη συνέλευση για τα πρακτικά ζητήματα που ανακύπτουν στην οργάνωση της διαδικασίας και τη διασφάλιση της υλοποίησης των αποφάσεων, προς αποφυγή οποιασδήποτε αυθαιρεσίας.
• Όσον αφορά τη λήψη των αποφάσεων, αντικατάσταση των πολυσέλιδων παραταξιακών πλαισίων από την ψήφιση μεμονωμένων πολιτικών προτάσεων για κάθε θέμα που τίθεται στη συνέλευση.
• Οι γενικές συνελεύσεις να μείνουν το μοναδικό όργανο του συλλόγου με αποφασιστικό χαρακτήρα του καταργώντας ουσιαστικά τα δευτεροβάθμια αντιπροσωπευτικά όργανα, όπως π.χ. τα διοικητικά συμβούλια (δου.σου.)

...καταλήψεις...

Καθώς η κατάληψη υπήρξε το βασικό μέσο πάλη του φοιτητικού κινήματος θεωρούμε ότι πρέπει να αναλυθεί ο ρόλος και η σημασία της. Η κατάληψη διακόπτοντας πλήρως την ακαδημαϊκή λειτουργία αποτέλεσε τον κυριότερο και πιο αποτελεσματικό μοχλό πίεσης στα χέρια των φοιτητών/τριών. Η συντριπτική πλειοψηφία όμως των φοιτητών/τριών οργανωμένων και μη , παρέμεινε εκεί χρησιμοποιώντας την κατάληψη αποκλειστικά ως μέσο οδηγώντας στην πλήρως εργαλειακή χρήση της . Αποτέλεσμα να μην λειτουργήσουν οι καταλήψεις ως κοινωνικοί χώροι δημιουργίας και αμφισβήτησης των κυρίαρχων κοινωνικών σχέσεων και μορφών οργάνωσης αλλά να μείνουν πλήρως αποκομμένες και νεκρωμένες πλαισιωμένες από σκληροπυρηνικές μειοψηφίες του κινήματος. Αντίθετα για μας η κατάληψη πρέπει να αντιμετωπίζεται τόσο ως μέσο όσο και σαν σκοπός με την έννοια της οικειοποίησης της, λειτουργίας του πανεπιστήμιου και του πειραματισμού με μορφές αυτοοργάνωσης της καθημερινότητας. Θεωρούμε δηλαδή ότι οι καταλήψεις πρέπει να είναι ζωντανές (όχι απλά λουκέτα ) και πλαισιωμένες από τον ανένταχτο κόσμο. Να λειτουργούν δηλαδή ως χώροι πολιτικών ζυμώσεων με εκδηλώσεις και συζητήσεις.
Το πρόταγμα για μια τέτοια είδους κατάληψη δεν αποτελεί δικό μας εγκεφαλικό κατασκεύασμα αλλά εντοπίζεται ιστορικά στις φοιτητικές καταλήψεις του Μάη ’68 , αλλά και τις ριζοσπαστικές στιγμές του εργατικού κινήματος (καταλήψεις εργοστασίων Ουγγαρία 1956 ).
Θεωρούμε ότι μόνο μια επανανοηματοδότησή της συνέλευσης και της κατάληψης στην κατεύθυνση που τέθηκε παραπάνω μπορεί να ριζοσπαστικοποιήσει τον αγώνα μας.
Τέλος, όσον αφορά στα άμεσα ζητήματα του φοιτητικού κινήματος. ΄Ηδη από το καλοκαίρι το υπουργείο προχώρησε σε μια πρώτη εφαρμογή της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης, μέσω της αναγνώρισης των ΚΕΣ και την δημιουργία λίστας συγγραμμάτων για κάθε μάθημα ( νόμος πλαίσιο ). Ως απάντηση σε αυτές τις εξελίξεις, οι φοιτητοσυνδικαλιστές εξέφρασαν έναν ακραία συντεχνιακό και μερικό λόγο. Η αντίληψη ότι « οι σπουδαστές των ΚΕΣ θα μας πάρουν τις δουλειές » είναι καθαρά συντεχνιακή. Απορρέει από την ανώτερη κοινωνικά θέση που κατέχουν οι φοιτητές/τριες των δημοσίων πανεπιστημίων σε σχέση με τους σπουδαστές των ΚΕΣ. Προφανώς, με τέτοιες αντιλήψεις δεν μπορεί να αναδυθεί τίποτα ριζοσπαστικό. Ούτε καν κίνημα. Εμείς θεωρούμε , ότι ένα νέο ξέσπασμα του φοιτητικού αγώνα πρέπει να απορρίπτει συνολικά το νόμο πλαίσιο καθώς και την οποιαδήποτε προσπάθεια απαξίωσης του δημοσίου πανεπιστημίου. Και αν η ολότητα του νόμου- πλαίσιο δεν είναι στην επικαιρότητα, το φοιτητικό κίνημα πρέπει να την επαναφέρει, προχωρώντας σε κινητοποιήσεις ακόμα και αν η ΠΟΣΔΕΠ ( συνδικαλιστικό όργανο των καθηγητών ) δεν προβεί σε απεργίες.. Η προσπάθεια του υπουργείου να εφαρμόσει σε << δόσεις>> τις αναδιαρθρώσεις, πρέπει να απαντηθεί με τη συνολική εναντίωση σ΄αυτές..

...διαδηλώσεις, ξαναρχίζουμε

H αντίσταση στην εκπαιδευτική αναδιάρθρωση θα είναι συνολική ή τίποτα.

κατέβασμα κειμένου

ΚΑΘΑΡΙΣΕ ΓΙΑ ΠΑΡΤΥ ΣΟΥ!

Πόσο ακόμη θα τριγυρνάμε απαθείς στους γεμάτους μπίχλα ορόφους της φιλοσοφικής;
Μιλιούνια φοιτητών και φοιτητριών πίνουν το καφεδάκι τους στη σχολή μας καθημερινά, γεγονός που δεν θα κατακρίνουμε εμείς ως κάτι το μεμπτό γιατί κάθε άλλο παρά αφύσικο είναι. Αυτό όμως που χωρίς δεύτερη σκέψη θεωρούμε απαράδεκτο είναι ο σωρός των σκουπιδιών που αφήνει πίσω του ο καθένας και καθεμία από εμάς περιμένοντας πως επειδή είναι η δουλειά των καθαριστριών να τα μαζεύουν, τα αφήνουμε εδώ και εκεί λες και είναι τόσο δύσκολο να τα πηγαίνουμε στον πλησιέστερο κάδο. 

Αυτή η στάση των φοιτητών και των φοιτητριών απέναντι στην καθαριότητα μονό δυσκολότερες μπορεί να κάνει τις ήδη άσχημες συνθήκες εργασίας των καθαριστριών(όπως το να ξεσκατίζουν τις τουαλέτες, κάτι προφανώς ανθυγιεινό, να μεταφέρουν βαριές σακουλές και γενικότερα να καταβάλλουν πολύ κόπο και όλα αυτά με την έλλειψη σωματείου και συνδικαλιστικών δικαιωμάτων εξαιτίας του ιδιωτικού καθεστώτος της εργασίας τους). Για να πάρουμε και μερικά παραδείγματα όμως, αρκεί να σημειωθούν η άθλια κατάσταση στην οποία βρίσκονται οι τουαλέτες, ο χώρος του αίθριου στον 4ο όροφο που συγκεντρώνει αρκετό κόσμο όπως επίσης και το κυλικείο, η σχολή μετά από
εκλογές και η Aula μετά από τις συνελεύσεις. Παντού υπάρχουν σωροί από τσιγάρα, ποτήρια του καφέ, περιτυλίγματα τροφίμων και κάθε λογής σκουπίδια και βρωμιές. Ακόμα και μετά από πάρτυ στη σχολή η εικόνα είναι το ίδιο αποκρουστική.

Εδώ να σημειωθεί ότι μέχρι στιγμής η ίδια απάθεια και ιδιώτευση που συναντάμε με την απουσία των φοιτητών/φοιτητριών από τις κοινές υποθέσεις και την πολιτική, συνεχίζεται και στη στάση που έχουν απέναντι στους δημοσίους χώρους γενικά και κατ’ επέκταση στη σχολή μας. Ας είμαστε ειλικρινείς, ισχύει το ίδιο και όταν βρισκόμαστε στα σπίτια μας; Φυσικά όχι αφού γίνεται αυτή η διάκριση μεταξύ του δημοσίου και του ιδιωτικού χώρου. Είναι εμφανής η απαξίωση που υπάρχει γενικά απέναντι στους δημοσίους χώρους κάτι που επιβεβαιώνεται και με την παντελή έλλειψη σεβασμού των φοιτητών/φοιτητριών απέναντι στη σχολή μας ως δημόσιο χώρο που ανήκει σε όλους μας μα και σε κανέναν, τον οποίο όμως και καπηλεύονται ως δικό τους. Ποιος αρέσκεται στο να παρατάει τα σκουπίδια του εδώ και κει στο σπίτι του; Αντιθέτως στη σχολή, στους δρόμους και κατά συνεπεία σε οποιονδήποτε δημόσιο χώρο βρωμίζουμε και μάλιστα με περίσσιο θράσος.

Τέλος, ας αναφερθεί εδώ ότι αιτία αυτής της συμπεριφοράς, πιστεύουμε, ότι είναι και η φανερή υποτίμηση της χειρωνακτικής εργασίας σε αντίθεση με την πνευματική. Βλέπουμε δηλαδή πως για διαφορετικούς λόγους ο καθένας και η καθεμία από εμάς, αποσκοπούμε στην εισαγωγή στα πανεπιστήμια είτε για μια άνοδο στην κοινωνική ιεραρχία, είτε για μια σταθερή δουλειά κάποια στιγμή στο μέλλον, είτε για έναν καλό μισθό. Από τη στιγμή λοιπόν που ο καθένας από εμάς αποφεύγει τη χειρωνακτική εργασία για οποιονδήποτε προσωπικό του λόγο και με κάθε τρόπο, σημαίνει και ότι θα αδιαφορεί για όσους και όσες(όσες στη συγκεκριμένη περίπτωση) την εκτελούν; Μήπως τελικά φταίει και αυτή η υποτίμηση στην επιδείνωση των συνθηκών εργασίας των καθαριστριών; Καλό είναι ο καθένας να αναλογιστεί το μερίδιο της ευθύνης (και της βρώμας) που του αντιστοιχεί.

ΔΕΝ ΞΕΛΕΡΩΝΟΥΜΕ ΠΟΤΕ…

Ενημέρωση για τον αγώνα των φυλακισμένων

Η φοιτητική κοινότητα, παρόλο που κατά καιρούς δείχνει αγωνιστικότητα και διάθεση για κινητοποιήσεις για δικά της ζητήματα (κυρίως συντεχνειακού χαρακτήρα), για ευρύτερα κοινωνικά ζητήματα συνήθως αδιαφορεί ή τα αγνοεί και πλήρως. Ένα απ’ αυτά είναι ο σημαντικότατος αγώνας των φυλακισμένων που εκδηλώνεται από τις 3 Νοεμβρίου μέσω απεργιών πείνας και αποχής συσσιτίου, με κύριους στόχους τη βελτίωση των συνθηκών κράτησης, την αποσυμφόρηση των φυλακών και την κατάργηση των φυλακών ανηλίκων.
Βασικά χαρακτηριστικά, αρχικά, του σύγχρονου δικαστικού-σοφρωνιστικού συστήματος είναι οι συνθήκες εγκλεισμού και απομόνωσης που επιβάλλει στους/στις κρατούμενους/-ες, καθώς και ο εκδικητικός του χαρακτήρας, ο οποίος έρχεται σε αντίθεση με το υποτιθέμενο κοινωνικό-σοφρωνιστικό του έργο. Με λίγα λόγια, επιλέγει τους εκάστοτε παραβάτες, τους επιβάλει την «αρμόζουσα» ποινή αποκόπτωντάς τους από την υπόλοιπη κοινωνία, έτσι ώστε κάποια στιγμή να τους ξαναρίξει σ’ αυτήν έτοιμους πλέον, διορθωμένους, «καθαρούς». Το ελληνικό κράτος πιο συγκεκριμένα, επιδεικνύει υπερβάλλοντα ζήλο για την επιτέλεση αυτού του έργου, καθώς στα σοφρωνιστικά συστήματα (φυλακές) χωρητικότητας 7.500 κρατουμένων στοιβάζονται 14.000 (δηλαδή σχεδόν 200% πληρότητα), μεγάλο μέρος των οποίων είναι μετανάστες, μικροδιακινητές ή χρήστες ναρκωτικών και προφυλακισθέντες. Εκτός από τα φαινόμενα υπερπληθυσμού, η φημισμένη ελληνική φιλοξενία περιλαμβάνει την πλήρη καταρράκωση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας μέσω πειθαρχικών μέτρων, βασανιστηρίων, εξευτελισμών, ξυλοδαρμών, που συχνά οδηγούν σε θανάτους κρατουμένων και αυτοκτονίες. Ειδικά σε περιόδους μετά από κινητοποιήσεις των φυλακισμένων, η τρομοκράτησή τους αυξάνεται μέσω (δυσμενών) μεταγωγών και ένταση των πειθαρχικών/κατασταλτικών μέτρων.
Ο αγώνας των φυλακισμένων για τη βελτίωση των συνθηκών διαβίωσής τους έχει πάρει πρωτοφανή έκταση για τα ελληνικά δεδομένα. Συγκεκριμένα, στην αποχή συσσιτίου που ξεκίνησε στις 3 Νοεμβρίου συμμετέχουν 12.000 κρατούμενοι, ενώ ο αριθμός των απεργών πείνας (που άρχισε στις 7 Νοεμβρίου) έχει φτάσει σχεδόν τις 6.000. Πέρα όμως από το γεγονός της μαζικότητας της κινητοποίησης, ακόμα σημαντικότερο είναι ότι οι κρατούμενοι έχουν πάρει οι ίδιοι τον πολιτικό αγώνα στα χέρια τους, δημιουργώντας πανελλαδική επιτροπή ώστε να μεταφέρουν τα αιτήματά τους (βλ. πίσω) στο Υπουργείο Δικαιοσύνης χωρίς της διαμεσολάβηση ή εκπροσώπηση τρίτων. Όπως αναφέρεται στην ανοιχτή επιστολή της επιτροπής προς τον Υπουργό Δικαιοσύνης: «Θέλουμε να διαχειριστούμε εμείς τον αγώνα μας. Να μιλάμε εξ ονόματός μας με το όνομά μας».
Σε αντίθεση με την ανταπόκριση της κινητοποίησης μέσα στις φυλακές, παρατηρείται περιορισμένη απήχηση στην υπόλοιπη κοινωνία. Καθοριστικό ρόλο σ’ αυτό παίζει η στάση τόσο των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης όσο και του Υπουργείου Δικαιοσύνης. Η προβολή του θέματος από τα ΜΜΕ ήταν ελάχιστη, καθώς μάλλον έκριναν ότι δεν παρουσιάζει αρκετό θέαμα και βία για να ικανοποιήσει το φιλοθεάμον κοινό. Απ’ την άλλη πλευρά το Υπουργείο, προσπαθώντας να υποβαθμίσει τη δύναμη του αγώνα, παραποιεί τα στοιχεία που αφορούν στο μέγεθος της συμμετοχής σ’ αυτόν (για παράδειγμα αναφέρει ότι στην αποχή συσσιτίου συμμετέχουν πλέον μόνο 5.500 κρατούμενοι).
Η δική μας τοποθέτηση, τέλος, δε μπορεί παρά να συμβαδίζει με το περιεχόμενο των αιτημάτων των ίδιων των φυλακισμένων: εναντιωνόμαστε δηλαδή στον εγκλεισμό, την ιδρυματοποίηση, την απομόνωση και την εκδικητικότητα του συστήματος των φυλακών. Στηρίζουμε τις κινητοποιήσεις με στόχο να κοινωνικοποιηθεί και να δικαιωθεί ο αγώνας των κρατουμένων.

Παράσταση διαμαρτυρίας στο Υπ. Δικαιοσύνης την Πέμπτη 20/11, 12 πμ
Συγκέντρωση στα Προπύλαια και πορεία την Τετάρτη 26/11, 6μμ

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΤΩΝ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΩΝ

(πίσω σελίδα)

«Εμείς οι κρατούμενοι στα κολαστήρια που κατ ευφημισμό καλούνται φυλακές του ελληνικού κράτους, κουρασμένοι από τις ψεύτικες υποσχέσεις όλων των υπουργών δικαιοσύνης τα τελευταία 10 χρόνια, για καλυτέρευση των συνθηκών κράτησης και βελτίωση του Ποινικού Κώδικα και του Κώδικα Ποινικής Δικαιοσύνης, αποφασίσαμε να κινηθούμε δυναμικά, ώστε να απαιτήσουμε τις δίκαιες διεκδικήσεις μας.
Απαιτούμε:
1. Κατάργηση των πειθαρχικών ποινών. Τροποποίηση των άρθρων του Σωφρονιστικού Κώδικα 68, 69, 70, 71. Σε κάθε περίπτωση οι πειθαρχικές ποινές να εξαλείφονται μετά την έκτισή τους, να μην υπολογίζονται αθροιστικά και να μη λαμβάνονται υπόψη για τις άδειες, την εργασία, την εκπαίδευση και την υφ όρων απόλυση μετά τη λήξη τους. 
2. Να μειωθεί το όριο έκτισης της ποινής για την υφ όρων απόλυση, από τα 3/5 στα 3/7. Να καταργηθεί άμεσα η αντισυνταγματική διάταξη που επαύξησε στα 4/5 το όριο, για τα αδικήματα περί ναρκωτικών.
3. Εφάπαξ μείωση κατά 3 έτη όλων των ποινών, για να διευκολυνθεί υφ όρων απόλυση και η αποσυμφόρηση των φυλακών. Όχι στις νέες πανοπτικές φυλακές, που χτίζονται απομονωμένες μακριά από τον ιστό από της πόλης.
4. Κατάργηση των φυλακών ανηλίκων. Καθιέρωση ανοιχτών δομών φροντίδας και προστασίας των εφήβων και των νέων.
5. Μείωση της «οροφής» των 25 ετών συνεχούς κράτησης. Μείωση του ελάχιστου ορίου έκτισης για την υφ όρων απόλυση στην περίπτωση των ισοβίων στα 12 χρόνια από τα 16 που είναι σήμερα, σε εναρμόνιση με τις ευρωπαϊκές νομοθεσίες.
6. Να εφαρμοστεί αυτόματα χωρίς διακρίσεις και εξαιρέσεις, η χορήγηση αδειών, αναστολών και λοιπών ευεργετημάτων με μόνο κριτήριο τις προϋποθέσεις του νόμου, με μείωση των ελάχιστων ορίων έκτισης ποινής για την ενεργοποίησή τους. Να αυξηθεί ο αριθμός των αδειών σε 60 μέρες για όσους δικαιούνται πενθήμερες και σε 96 μέρες για τους δικαιούμενους οχταήμερες.
7. Να σταματήσει η κατάχρηση του μέτρου της προφυλάκισης και να μειωθεί το όριο στους 12 μήνες.
8. Είναι γνωστή την τελευταία 8ετία, η υστερία των παραδικαστικών κυκλωμάτων, που οδήγησε σε εκδικητικά εξοντωτικές ποινές. Ζητάμε ανάλογες ποινές και ευρεία εφαρμογή του μέτρου αναστολής και υφ όρων απόλυσης.
9. Πλήρης, μόνιμη και 24ωρη ιατρική κάλυψη και σεβασμός στους ασθενείς. Δημιουργία και βελτίωση επαρκών χώρων υγιεινής (λουτρά και τουαλέτες). Άμεση ένταξη του Νοσοκομείου και του Ψυχιατρείου των φυλακών Κορυδαλλού στο ΕΣΥ, με πρόβλεψη πτερύγων για τις γυναίκες και τους ανήλικους, που τώρα δεν υπάρχουν. Άμεση μεταφορά των ασθενών σε δημόσια νοσοκομεία, με ασθενοφόρα και όχι σε κλούβες δεμένοι πισθάγκωνα. 
10. Να παρέχεται το δικαίωμα στα ευεργετικά ημερομίσθια, στη φοίτηση, στα σχολεία δεύτερης ευκαιρίας, τα επαγγελματικά εργαστήρια και στη συμμετοχή στα διάφορα προγράμματα, σε όλους τους κρατούμενους αναλογικά και χωρίς καμία διάκριση. Να χορηγούνται εκπαιδευτικές άδειες, σε όλους τους κρατούμενους, που πληρούν τα κριτήρια και τις προϋποθέσεις για σπουδές εκτός φυλακών και για όλες τις βαθμίδες εκπαίδευσης και τεχνικής επαγγελματικής κατάρτισης. Ουσιαστική επέκταση των θεραπευτικών προγραμμάτων σε όλες τις φυλακές.
11. Κατάργηση του άβατου των φυλακών. Ελεύθερη πρόσβαση των: κοινωνικών και πολιτικών φορέων, Δικηγορικών Συλλόγων, Πανελλήνιου Ιατρικού Συλλόγου και της ΕΙΝΑΠ, οργανώσεων για τα ανθρώπινα δικαιώματα, μη κυβερνητικών οργανώσεων και διεθνών οργανισμών. Ελεύθερη διακίνηση πολιτικών και επιμορφωτικών εντύπων, χωρίς καμία εξαίρεση.
12. Θέσπιση εναλλακτικών μορφών κράτησης, διεύρυνση των αγροτικών φυλακών και εφαρμογή του θεσμού της ημιελεύθερης διαβίωσης καθώς και του θεσμού της κοινωφελούς εργασίας.
13. Διεύρυνση του θεσμού του ελεύθερου επισκεπτηρίου σε ανθρώπινες συνθήκες με σεβασμό στην προσωπικότητα και την αξιοπρέπεια των κρατούμενων και των επισκεπτών. Ιδιαίτερος κλειστός χώρος για τη συνεύρεση με τον /την σύντροφό μας. 
14. Εργασία και πρόσβαση σε δημιουργικές δραστηριότητες για όλους και όλες. Ευεργετικός υπολογισμός των ημερών απασχόλησης στην ποινή.
15. Δικαίωμα επιλογής έκτισης της ποινής στη χώρα καταγωγής για τους αλλοδαπούς κρατούμενους αν και εφόσον αυτοί το επιθυμούν. 
16. Εξανθρωπισμός των συνθηκών μεταγωγών με τη βελτίωση των χώρων στα απαράδεκτα μεταφορικά μέσα της ΕΛ.ΑΣ. Πρόβλεψη τακτικότερων σταθμεύσεων, βελτίωση των χώρων κράτησης στα άθλια «Μεταγωγών» και ταχύτερη προώθησή μας στις φυλακές.»

ΚΑΤΑΣΚΕΥΗ Κ ΑΝΑΡΤΗΣΗ ΠΑΝΟ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΤΩΝ ΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΩΝ

ΝΙΚΗ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΤΩΝ ΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΩΝ
ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΚΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΗΣ
ΠΟΡΕΙΑ 26/11 ΠΡΟΠΥΛΑΙΑ 18:00

ΑΦΙΣΑ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ ΝΟΜΟ-ΠΛΑΙΣΙΟ

ΚΑΤΩ Ο ΝΟΜΟΣ ΠΛΑΙΣΙΟ
ΟΛΗ Η ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΙΣ ΓΕΝΙΚΕΣ ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΙΣ